Każdy ma swoje ultra.

Ten wpis jest dla mnie szczególny. Z jednej strony – niezbyt pasujący do tematyki bloga. Z drugiej – idealnie wpisujący się w ducha tego, o czym piszę. Nie pamiętam, żeby inny tekst kosztował mnie tyle emocji, ale też moje przeżycie nie było zwyczajne, a wrażenia po nim są jeszcze świeże. Dzisiaj będzie o zawodach Garmin Ultra Race Trójmiasto, w których brałem udział w zeszły weekend. A w zasadzie: o emocjach, hartowaniu, sile woli i trudnych sytuacjach, które dają dużo, zabierając jeszcze więcej.

Według prostej definicji, w kategorię biegów ultra wpada wszystko, co wykracza poza dystans maratonu. Do mnie to nie do końca przemawia… a zamiast tego, zawsze było mi bliżej do tego, o czym opowiada Michael Arnstein, który całkowicie rozdziela związek biegania ultra z odległością. Zamiast tego, definiuje je jako „state of existence„, którego doświadczenie musi poprzedzić aż 4 wcześniejsze etapy: fizyczny, mentalny, emocjonalny i duchowy. Stając na starcie GURa, nie wiedziałem jeszcze, co to znaczy. A już na pewno nie zdawałem sobie sprawy, że tego dnia się dowiem – i to mimo, że miałem po raz kolejny przesunąć granicę przebiegniętego dystansu 'na raz’, tym razem aż do 86 kilometrów.

Początek był mocny, szybki i dający dużo satysfakcji, zwłaszcza że bieliśmy po zmroku, a ja dopiero odkrywam uroki biegania w ciemnym lesie z czołówką 🙂 Radość skończyła się jednak szybko, bo już na 25. kilometrze. Biegnąc przez wyjątkowo zdradziecki teren poczułem, jak prawa stopa ucieka mi do wewnątrz, usłyszałem odgłos jakby w moim ciele coś się łamało, po czym przeszyła mnie fala bólu. Od razu wiedziałem, że skręciłem staw skokowy, zresztą nie po raz pierwszy w życiu. To z jednej strony plus, bo reakcja organizmu na kolejne skręcenia jest mniejsza, a do tego nie potrzebowałem diagnozy, żeby wiedzieć co się stało. Ale z drugiej… jak doczłapać się do mety, mając jeszcze przed sobą 60 kilometrów wymagającego terenu? 2-3 stopnie ciepła, wiatr i przelotne deszcze sprawy zresztą wcale nie ułatwiały.

„Ano nijak, trzeba kończyć tą zabawę i wracać do domu” – pomyślałem, siadając przy ścieżce i życząc powodzenia innym, którzy słysząc okropny dźwięk jaki wydała moja stopa, zatrzymali się w poczuciu solidarności. Po chwili zostałem sam i zacząłem realizować na szybko wymyślony plan: mimo bólu chciałem doczłapać się do miejsca, w które Wolna mogłaby podjechać autem (zawody były rozgrywane w Trójmiejskim Parku Krajobrazowym, do którego autem po prostu nie ma jak wjechać). Wstałem więc i zacząłem powoli iść. Zdałem sobie sprawę, że owszem – boli – ale dramatu nie ma, a opuchlizna jest umiarkowana. A skoro już zacząłem iść… to może dojdę do mety? Ta szalona myśl pojawiła się na chwilę w mojej głowie, po czym przygniotło ją 60 pozostałych kilometrów. Mimo to poruszałem się do przodu. A po chwili spróbowałem nieco szybciej przebierać nogami, w końcu: wolno biec. Bolało podobnie, nie czułem większej różnicy, więc nadzieja na ukończenie zawodów na nowo rozbłysła w mojej głowie.

Kilka kilometrów dalej dotarłem do ambulansu, w którym usztywniono mi staw skokowy bandażem, dającym chociaż trochę więcej stabilności podczas biegu. Jednak po godzinie takiego wysiłku zmieszanego z bólem i podświadomym odciążaniem jednej stopy ciało zaczęło wyraźnie dawać mi znać, że ono już więcej nie chce. Skoro lewa przejęła większość wysiłku, teraz to ona stopniowo zaczynała coraz bardziej boleć. Buty ze sporym już przebiegiem (~900 km) tylko pogarszały moją sytuację, bo z początkowej, dobrej amortyzacji nie zostało wiele i zamiast uczucia lądowania na miękkiej poduszce czułem, że ktoś raz po raz uderza we mnie młotkiem.

Bandaż był, zimno było, przewyższeń na trasie też sporo… prawie wszystko się zgadza, nawet chwilę odpocząłem siedząc, więc zastosowałem wręcz książkowe leczenie! 😉 

Tak oto dotarłem do drugiego etapu biegania ultra, kiedy to głowa przejęła kontrolę. To moment, w którym wiele osób odpuszcza, słuchając (często słusznie!) sygnałów wysyłanych przez organizm. Jednak wiedząc, że mam (nikłą, ale zawsze!) szansę na dobiegnięcie do końca, ja sobie na to nie pozwoliłem – i to mimo świadomości, że takie zachowanie może mieć konsekwencje zdrowotne, które będę odczuwał na długo po zakończeniu zawodów. Zamiast tego, zająłem się powtarzaniem mojej standardowej śpiewki zarezerwowanej na sytuacje, kiedy ciało buntuje się podczas nadmiernego wysiłku: „właśnie po to tu przyszedłeś, doceniaj to” oraz – chyba nieco mniej skuteczne – „chłoń ten ból” :).

Po tym, jak odebrałem decyzyjność swojemu ciału, głowa przejęła na siebie zadanie zatrzymania mnie w miejscu. Po części jej się to udało, bo przez resztę biegu na zmianę szedłem i biegłem, nieustannie walcząc z przeciągającym się w nieskończoność bólem. Dopóki jednak nie działo się nic od niego gorszego, parłem naprzód, stopniowo zatapiając się w coraz czarniejsze obszary mojego umysłu. Poczucie rezygnacji, bezsilność, wyrzucanie sobie popełnionego błędu, wszystko-jednyzm – to tylko kilka z całej masy ciemnych miejsc, które tego dnia odwiedziłem. Byłem sam, z rzadka już tylko spotykałem innych zawodników i każdorazowo zamieniałem z nimi parę słów, starając się wydostać z psychicznego dołka i chociaż na chwilę zapomnieć o bólu. Głowa mi jednak na to nie pozwalała, a ja przestawałem racjonalnie myśleć – do tego stopnia, że nawet do głowy mi nie przyszło zapytanie kogoś o tabletki przeciwbólowe…

Fakt był jednak taki, że kilometry mijały, a im większą ich liczbę widziałem na zegarku, tym mniejszy dystans miałem do pokonania. Stale przeżywałem emocjonalną sinusoidę, tyle że nie poruszałem się pomiędzy „dobrze-źle”, a raczej między „źle-bardzo źle”. Chwytałem się tych stosunkowo lepszych momentów, pozwalałem sobie na chwile słabości, zadzwoniłem do Wolnej.

Im byłem dalej, tym bardziej szalony stawał się pomysł odpuszczenia na tym etapie. Nie po takich przejściach, nie po takim bólu, nie po takiej walce z samym sobą. W końcowych godzinach biegu odciąłem się również od głowy, która nie potrafiła już wykrzesać nic optymistycznego i zacząłem po prostu wierzyć, że dojdę do mety o własnych siłach. Nie wiedząc jak, ale zrobię to, po prostu. Wtedy dotarłem do ostatniego etapu, kiedy ciało bólem próbowało wymusić swoje, umysł pobłądził i lepiej było się od niego odciąć, emocje jeździły na kolejce górskiej, a ja po prostu byłem. I parłem do przodu, mimo że powinienem dawno leżeć w ciepłym łóżku z usztywnioną i uniesioną do góry nogą,

Nie wiem, czy ten grymas to uśmiech. Jeśli tak, to wymuszony i przez łzy. Na nic więcej wtedy nie było mnie stać.

Metę przekroczyłem po 9 godzinach i 47 minutach. Nie przyspieszyłem na ostatnich metrach, nie czułem żadnego wyrzutu adrenaliny czy przypływu szczęścia. Zamiast tego niemal się poryczałem, chyba z ulgi że to już koniec, że dalej nie trzeba. A później zjadłem pomidorówkę z ryżem i podreptałem kilkaset metrów dalej – do auta, w której czekała Wolna i śpiące w fotelikach dzieci. Wróciliśmy do domu. Nie było żadnych fanfarów, nie było chwały, była za to pizza. Było we mnie mnóstwo emocji. Nie czułem radości z tego, co zrobiłem, bo kosztowało mnie to zbyt dużo i zawędrowałem w takie obszary umysłu, których najchętniej bym już nigdy nie odwiedził. A jednocześnie czułem, że wyszedłem z gorącego pieca hutniczego – cały, (niemal) zdrowy i dużo mocniejszy niż dziesięć godzin wcześniej.

Mam duży niedosyt wynikający ze świadomości potencjalnie bardzo fajnego miejsca w zawodach, gdyby obyło się bez przygód. Żałuję, że nie miałem z tego wszystkiego radochy, która zwykle jest nieodłączym elementem tego typu imprez. Wiem jednak, że to, co się stało zaprocentuje w przyszłości i jestem wdzięczny za to wyjątkowe przeżycie.

Są ludzie, którzy muszą żyć z przewlekłym, nieustającym bólem. Postawienie się w ich sytuacji chociaż na kilka godzin pozwoliło mi znowu docenić to, co mam. Takie chwilowe obdarcie człowieka ze wszystkich piórek, w które obrósł na przestrzeni lat jest czymś w rodzaju resetu wyobrażeń na swój temat. Bardzo oczyszczające przeżycie, chociaż nie jestem pewien, czy mógłbym je polecić komukolwiek.

Nasze ciała są zdolne do rzeczy, o które ich nawet nie podejrzewamy…

Może więc czas na bardziej ogólne wnioski? Na przykład taki: każdy ma swoje ultra, które w dodatku zmienia się z czasem i na które wpływa mnóstwo czynników. Dla jednego ultra może zacząć się już po kilku kilometrach, podczas gdy kto inny nie doświadczy tego samego po przebiegniętej setce. Ba – ultra to inny stan świadomości, który wcale nie musi być związany z bieganiem! To może być coś, czego się boisz, a mimo to robisz. To coś, co jest dla Ciebie niesamowicie niewygodne – jak wyjście na 100 kilometrów z własnej strefy komfortu – które uczy, hartuje i wzmacnia charakter, ale jednocześnie kosztuje bardzo dużo. Bólu, dyskomfortu, konfrontacji z własnymi lękami i obawami. Które możesz w dowolnym momencie przerwać, ale z pełną świadomością tego nie robisz. W takich sytuacjach odnajdujesz w sobie pokłady sił, z których nie zdawałeś sobie sprawy. Jeśli masz coś takiego i wiesz, o czym piszę – będę wdzięczny, jeśli podzielisz się tym w komentarzu.

Na koniec chciałbym zaznaczyć, że nie namawiam nikogo do ekstremalnych zachowań. Zdaję sobie sprawę, że spora część z Was uzna moje zachowanie jako lekkomyślne, żeby nie powiedzieć po prostu głupie.

A spuchnięta kostka niech będzie przestrogą 😉

Ja jednak dowiedziałem się sporo o samym sobie, a także dotarłem tak daleko, jak jeszcze nigdy – i to nie tylko w sensie dystansu. Wiem też, że ze sprawnym ciałem na dzień dzisiejszy jestem w stanie zrealizować jeden z moich życiowych celów, jakim jest pełna stówka. Wszystko wskazuje na to, że wrzesień 2020 będzie dla mnie wyjątkowy, jako że zaliczę wtedy pełny dystans Iron Mana, a po dwóch tygodniach regeneracji dam z siebie naprawdę dużo, żeby dotrzeć na metę Kaszubskiej Poniewierki, właśnie na dystansie 100km. I to mimo, że pogrążony w cierpieniu podczas zawodów zarzekałem się, że więcej nie powtórzę niczego takiego. Magia ultra, po prostu.

PS A moje stopy? Zaskakująco dobrze, jeśli uwzględnić to, co im zafundowałem. Regenerują się sprawnie, a opuchlizna niemal całkiem zeszła. Nie wiem jakim cudem nie zrobiłem sobie większej krzywdy, ale pozostaje mi się cieszyć z tego, jak organizm radzi sobie z moimi – niekiedy szalonymi – decyzjami 😉

PS Jeśli interesują Cię tematy okołosportowe, a także ich związek z finansami i nie tylko, zapraszam do kilku innych wpisów:

Ze sportowym pozdrowieniem,

Wolny.

23 komentarze do “Każdy ma swoje ultra.

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      Ci z ambulansu? Chyba nie pierwszy raz zabezpieczały imprezę ultra, bo zdziwienia że chcę biec nie było żadnego. Zaproponowali tylko okład z lodu, ale że było mi i tak dość chłodno (byłem ubrany na wyższe tempo), to podziękowałem. Żadnym doktorom później tego nie pokazywałem. Jedynie po pierwszym skręceniu kilka lat temu odwiedziłem ortopedę. I chyba wtedy nawet jakąś rehabilitację miałem.

  1. kapiszon Odpowiedz

    Wolny Ty to jednak wariat jesteś oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa 🙂 To co piszesz o wychodzeniu z własnej strefy komfortu to 100% racji. Gdy już człowiek pokona swoje lęki i dotrze do przysłowiowej mety to dostaje skrzydeł i ma poczucie że może wszystko. Gorzej gdy spasuje to wtedy uczucia są straszne. Także niby możesz zrezygnować ale jednak nie możesz bo będziesz się wtedy czuł fatalnie.

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      Dzięki za kolejny trick dla mojego umysłu, jeśli jeszcze kiedyś przyjdzie mi do głowy wycofanie się z czegoś. Do tej pory analizowałem to raczej w kontekście „czy dam radę” oraz „co dzięki temu będę miał”. Myślę, że zastanowienie się, co stanie się (chociażby z moim umysłem) jak odpuszczę też może dodać nieco motywacji.

  2. Em Odpowiedz

    Jako człowiek przewlekle chory i regularnie żyjący z bólem, Twoje działanie nazwę dużą lekkomyślnością. Narażać własne zdrowie dla amatorskiego wyczynu sportowego, to słaby wybór.

    No ale jak od lat z niechęcią patrzę na ludzi, którzy swoje zdrowie wystawiają na ryzyko, którego można łatwo uniknąć. Jak się zastanowić, to pewnie chcę, aby było jak najmniej nowych chorych, wtedy mam szansę na przynajmniej utrzymanie takiego dostępu do lekarzy/leczenia jak mam teraz.

    Miałam w bliskiej rodzinie osobę biegającą długie dystanse przez 20 lat (zaczęła po 50-tce). Też wiele razy robiła rzeczy przeczące (wg mnie) zdrowemu rozsądkowi. A i tak największą kontuzję odniosła przy pracach przy domu.
    Życzę powodzenia w następnych wyzwaniach biegowych!

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      Szanuję Twoją opinię i dziękuję, że się nią podziliłeś. Końcowy akapit zdecydowanie najbardziej do mnie przemawia 😉

  3. Pawel Odpowiedz

    Cóż można napisać poza SZACUNEK z takim charakterem tak hartowanym to faktycznie każdy plan, każdy zamiar jest do zrealizowania. Życzę dalszych sukcesów szybkiego powrotu do zdrowia i na trasy biegowe 😀.

  4. MArek Odpowiedz

    Czyms takim dla wielu osób jest EDK (Ekstrelmalna Droga Krzyżowa) organizowana przez tą samą grupę ludzi, która odpowiada za Szlachetną Paczkę.. długość trasy to już kwestia właśnie wytrenowania.. 🙂

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      Zdecydowanie: przekroczenie swoich barier fizycznych często ułatwia dojście do bardzo ciekawych miejsc wewnątrz siebie. Na pewno może to mieć dużo wspólnego z duchowością.

  5. Kml Odpowiedz

    Startowałem w GUR na 27km z niezaleczoną kontuzją po ostatnim Biegunie. 'Biegłem’ walcząc ze sobą od startu do końca, lecz nie było to spotkanie z Darthem Vaderem ciemnej strony:-), raczej był to jeden z wielu szturmowców jakich pełno w Galaktyce…
    The force is strong with you, Obi-Wolny-Bycobi!

  6. Andrzej Odpowiedz

    Hej wróciłem na bloga po długim czasie, też zrobiłem swoje ultra, i wiem co to naczy jechać głową, ale bardziej rajdy rowerowe 200 km rowerem mtb, z czego część trasy po górach, tez mnie to zmieniło. ale wydarzenie które całkowicie mnie zmieniło to ewakuacja z TOPR-rowcami Z grani, schądząc z Rys w kiepskiej pogodzie zgubiłem szlak, i utknąłem na pionowej ścianie, trzeba było w trybie pilnym wysyłać po mnie ratowników, bo jakikolwiek błąd skończyłby się na tamtym świecie, była pionowa ściana 200 metrów. Akcja TOPRU była błyskawiczna i super profesjonana, wyszedłem z tego cało, bez żadnych obrażeń, ale to wydarzenie bardzo mocno zmieniło mój sposób postrzegania.

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      To na pewno. Z moim lękiem wysokości nawet nie próbuję sobie wyobrazić tej sytuacji! Dzięki za komentarz!

  7. Charlie Odpowiedz

    Hej Wolny, przede wszystkim wielkie gratulacje za ukończony bieg.
    Ja obecnie się przygotowuje do mojego drugiego IM (pierwszy w 2018) i Twój post dał mi kopa motywacyjnego żeby zaraz wyjść na trening i zrobić długie wybieganie 😉
    Przeraża mnie trochę Twój plan zrobienia 100km 2 tyg. po zawodach IM. Rozważ to raz jeszcze, bo z fizjologicznego punktu widzenia (nawet tak spaczonego, jak długodystansowego sportowca wytrzymałościowa) to nie jest najlepszy pomysł pisząc eufemistycznie 😉 Samo ukończenie Ironmana to jest przeogromny wysiłek dla organizmu, który po prostu będzie potrzebował przerwy. I nie pisze tylko o układzie sKieletowo-miesniowym ale przede wszystkim o centralnych układzie nerwowym. Może się zdarzyć, czego nie życzę, że uda Ci się ukończyć oba eventy ale będą to Twoje ostatnie długodystansowe imprezy w życiu. Nie z uwagi na zmęczenie fizyczne, a właśnie psychiczne. Niemniej życzę powodzenia! I koniecznie pisz!

    Pozdrawiam
    sIMpleMan

    • wolny Autor wpisuOdpowiedz

      Hej. Jak najbardziej to rozumiem. Dlatego na dzień dzisiejszy przełożyłem plan na 100km już na kwiecień 2020 i w mocno płaskim terenie (Puszcza Bydgoska). Jeśli tylko nie wypadnie nam nic w tym terminie, to stówka będzie już za mną i wtedy tą wrześniową odpuszczę.
      Powodzenia!

        • wolny Autor wpisuOdpowiedz

          Jako lokalny patriota, mój wybór padł na Malbork 🙂 Niesamowicie dobrze robiło mi się 1/2 IM w 2019, to tam właśnie poczułem, że już mogę myśleć o pełnym dystansie. Jeszcze nie robiłem żadnych zawodów za granicą. Ale mam nadzieję, że kiedyś nadejdzie ten dzień, chociaż chyba bardziej myślałbym o biegach ultra, a nie o IM.

  8. nauki społeczne Odpowiedz

    fajny wpis, pełen energii i super nastawienia – ciekawe kiedy wreszcie ta siła w nas wszystkich wróci i znowu wszyscy będziemy podchodzić do spraw optymistycznie…

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *